Hultaj Literacki

RECENZJA

Japońska literatura, wciąż niedoceniana w Europie, świetnie sobie radzi na własnym podwórku. Mimo kilku uznanych nazwisk, ciężko jednak jest jej się przebić poza granicami Kraju Kwitnącej Wiśni. Wszystko to za sprawą odmiennej świadomości literackiej czytelnika. W czasach, kiedy Europę zdominowały kryminały, w Japonii niezmiennie od dziesięcioleci prym wiodą książki obyczajowe, mające na celu przekazać pewną mądrość życiową, wskazać drogę, zmusić czytelnika do głębokich przemyśleń.

Taką książką bez wątpienia jest Kwiat wiśni i czerwona fasola, piękna, inteligentna, zastanawiająca. Durian Sukegawa w cudowny sposób przenosi nas w realia japońskiego stylu życia, gdzie tłem są zapachy tradycyjnych dań tego kraju. Cudowny język autora porusza ważne sprawy egzystencjalne człowieka, dla którego radość z dnia powszedniego, powinna być na pierwszym miejscu. Jednak większe i mniejsze problemy, z którymi bohater książki musi się zmagać oraz błędy przeszłości, których nie potrafi wymazać z pamięci, powodują, że traci on sens życia i popada w ponury nastrój, który nie pozwala mu iść naprzód. Smutki i stagnację topi w alkoholu, a każdy następny dzień zaczyna być podobny do poprzedniego. Do czasu, aż pojawia się pewna staruszka, która wszystko zmienia. Absolutny majstersztyk literacki.

Durian Sukegawa zasługuje na słowa uznania za piękną opowieść pełną ciepła, ale też za mądrość jaka bije ze stron tej cudownie nakreślonej historii. Za wskazówki i ciche podpowiedzi, jak nie podchodzić do życia w chwilach rezygnacji i bezradności, bo nic nie dzieje się bez przyczyny, a na horyzoncie zawsze pojawiają się nowe rozwiązania, dające nadzieję na lepsze jutro. Musimy tylko nauczyć się je dostrzegać. Kwiat wiśni i czerwona fasola to powieść bardzo refleksyjna i pełna emocji. To książka, którą trzeba przeczytać. Bezapelacyjnie. To jedna z najmądrzejszych, najpiękniejszych i najbardziej zachwycających powieści, jaką czytaliśmy.