Był czas, kiedy zachwycaliśmy się książkami Mario Puzo, potem przyszły złote czasy dla filmów Martina Scorsese. Te czasy jednak minęły, a na tronie króla mafijnych opowieści zasiadł Roberto Saviano, który od przeszło dziesięciu lat włada nimi niepodzielnie i analizując rynek wydawniczy, wydaje się, że jest w swym władaniu niezagrożony...
...Choć jak przystało na króla balansującego na krawędzi, która jest jedynym skrawkiem poza jego jurysdykcją, nie może czuć się bezpiecznie. Jeden z wysoko postawionych mafiosów powiedział kiedyś o Mario Puzo, że gdyby na jego miejscu był ktoś inny, pewnie dostałby czapę za wyjawianie "rodzinnych" tajemnic. Roberto Saviano jest tym "innym", a wyrok śmierci został na niego wydany w chwili premiery książki Gomorra. Od tego czasu autor musi być pod stałą ochroną policji. Saviano nie przestraszył się jednak realnych gróźb neapolitańskiej Camorry i poszedł za ciosem, publikując kolejne demaskujące ich działania książki. Ile jest w nich prawdy? Sceptycy twierdzą, że niewiele... Skąd zatem wyrok śmierci na autora? Wysoko postawiony oficer neapolitańskiego 10 Batalionu karabinierów „Kampania” (jedna z dwunastu jednostek operacyjnych 1 Brygady mobilnej z siedzibą w Rzymie) przyznał, że książki Saviano są jak luneta z termowizyjną kamerą, rejestrująca w dzień i w nocy każdy krok Camorry. Znaczy to nie mniej, nie więcej, że jednak w powieściach włoskiego pisarza zawartych jest mnóstwo niewygodnych szczegółów, które mogą pogrążyć i pogrążyły zresztą, wielu ludzi związanych z grupą przestępczą działającą u podnóży Wezuwiusza.
Handel narkotykami funkcjonował sprawnie. Kokaina sprzedawała się świetnie, podobnie jak heroina dostarczana przez Małpopsa. Comiesięczne haracze przychodziły punktualnie. Nad terytorium paranzy z Forcelli w centrum Neapolu świeciło słońce sukcesu.
Drapieżny pocałunek jest bezpośrednią kontynuacją Chłopców z paranzy, opowiadającej losy paranzy Dzieciaków, nazywanych popularnie Baby Mafia.
Jak zawsze u Saviano wyczuwalna jest jego niechęć do mafii, a Drapieżny pocałunek jest kolejną odsłoną prywatnej wendety wobec półswiatka. Ma to ogromny wpływ na jego książki, które dzięki antagonizmowi autora przepełnione są emocjami, wręcz nimi ociekają, są bezkompromisowe, brutalne i szczere. Pejoratywne podejście do tematu nadaje tej książce gorzkiego smaku i nie są analityczno-badawczym bełkotem, stawiającym tezy i osądy na podstawie suchych danych statystycznych, raportów policyjnych i wyników autopsji. W Drapieżnym pocałunku znalazło się wszystko to, czego brakuje innym tytułom dotykającym tematu włoskiej mafii. Zdaje się, że Roberto Saviano jest jedynym, który potrafi rozeznać się na tym podwórku i czuje się na nim, jak u siebie, choć nie jest częścią zalegającej na nim sfory.
Autor sprawnie porusza się w meandrach mafijnych struktur, nakreślając dramatyczny obraz upadku człowieczeństwa w samym środku cywilizowanego świata. Choć, kiedy mowa o cywilizowanym świecie, to Neapol jawi się, jako miejsce, które z ucywilizowaniem niewiele ma wspólnego. Saviano równoważy neapolitański upadek moralności z walającymi się w mieście górami śmieciami. Oba problemy zalegają w Neapolu już tak długo, że usunięcie ich szybko i skutecznie jest raczej niemożliwe. Śmieci przybywa i jest coraz gorzej.
Mimo wielu momentów zabawnych w tej książce, które na pierwszy rzut oka wydają się zabiegiem autorskim mającym rozbawić czytelnika, nie powinno nam być do śmiechu. Te elementy humoru wskazują tępotę intelektualną bohaterów tej książki, a także ich pozbawione empatii umysły, które są w stanie przeliczyć każdy aspekt życia na pieniądze, bez względu na konsekwencje i dramaty, które pozostawiają za sobą w ilości równej łuskom naboi wystrzeliwanych każdego dnia.
Lollipop był najszybszy. Wyjął berettę i strzelił do starszego mężczyzny, który nie zdążył schować się w bramie. Miał na sobie tylko bokserki i pognieciony podkoszulek przylegający do chudego torsu. Kula ugodziła go w brzuch i pomarszczone ciało bezwładnie osunęło się na chodnik.
Drapieżny pocałunek
Paranzy Dzieciaków udało się opanować rynek narkotyków w Forcelli, ale ciagle boryka się z trudnościami, by utrzymać ten stan rzeczy. Jeżeli Nicolas zwany Maharadżą chce odsunąć od władzy stare klany kamorystów i rządzić dzielnicą, musi sprzymierzyć się z White'em i jego paranzą kudłaczy. Nastoletni gangsterzy muszą pozostać zjednoczeni, jeśli nie chcą się zmienić z drapieżników w ofiary. A to nie lada wyzwanie. Każdy z chłopców z paranzy ma inny cel. Nicolas chce być królem Neapolu, pamięta jednak o pomszczeniu śmierci brata.
Dragonbol nosi zobowiązujące nazwisko, oszalały z bólu Ząbek opuścił grupę i pragnie wyeliminować Maharadżę, Biszkopcik zaś, jeżeli chce zachować życie, musi strzec pewnej tajemnicy. Żetakpowiem nie uciekł z kolei dostatecznie daleko, a Dron, Śnięta Ryba, Tukan, Briatore i Lollipop pozostają wierni Nicolasowi. Każdy z nich w głębi duszy marzy o własnej paranzy...
Przez układy i sojusze, zdrady, akty zemsty i krwawe rozrachunki stare klany posługują się dziecięcym gangiem, żeby przetrwać. Wspierają go albo stawiają mu bariery, sieją niezgodę w jego łonie. Czy wybuchnie nowa wojna?
Historia paranzy Dzieciaków, nastolatków żyjących w drapieżnych czasach na ziemi zabójców i ich ofiar, w świecie, który niczego nie daje za darmo, zwłaszcza takim jak oni. Opowieść o chłopcach silnych swoim nienasyceniem, gniewem i okrucieństwem. Gotowych na drapieżne pocałunki, które pozostawiają smak krwi.
Paranza Dzieciaków zdobyła władzę, ma pod kontrolą rynek narkotyków w Forcelli, ale nie potrafi sama utrzymać tego stanu rzeczy. By nie dopuścić do władzy starych klanów kamorystów, musi pozostać zjednoczona. Nie jest to jednak łatwe, każdy z chłopców ma bowiem inne cele.
„Ciąg dalszy Chłopców z paranzy, jeszcze bardziej dramatyczny i bolesny. Mowa w nim o mafijnych rozgrywkach, narkotykach i korupcji, o życiu bez przyszłości dzieci, które są zmuszone dorastać zbyt szybko”. - La Stampa -
Nie jesteśmy źli, ale bierzemy to, co chcemy wziąć.
ROBERTO SAVIANO
Urodził się 22 września 1979 roku w Neapolu jako syn nauczucielki i lekarza. Razem z rodzicami mieszkał w małym miasteczku, Casal di Principe, oddalonym ponad 20 km od Neapolu, uważanym za twierdzę kamorry rządzonej przez klan Casalesi. Ukończył studia filozoficzne na Università degli Studi di Napoli. W 2006 roku wydał książkę Gomorra, Podróż po imperium kamorry, która okazała się ogromnym sukcesem, ale naraziła Roberta Saviano na zemstę mafii – rząd włoski przydzielił mu ochronę, a on sam był zmuszony do opuszczenia Neapolu. Od maja 2014 włoska telewizja Sky Atlantic nadaje dwunastoodcinkowy serial Gomorra, który bije rekordy popularności. Zakupiły go już telewizje 70 krajów. Saviano znakomicie łączy pisanie z dziennikarstwem śledczym.
TYTUŁ: Drapieżny pocałunek
AUTOR: Roberto Saviano
WYDAWNICTWO: Sonia Draga
DATA WYDANIA: 24 kwietnia 2019
TYTUŁ ORYGINALNY: Bacio feroce
TŁUMACZENIE: Alina Pawłowska-Zampino
PREMIERA: 2017
PROJEKT OKŁADKI: Mariusz Banachowicz
LICZBA STRON: 440
OPRAWA: miękka ze skrzydełkami
FORMAT: 143 x 205 mm
ISBN: 978-83-8110-692-4
OCENA: 9/10
Uzasadnienie: Saviano jak zawsze wyśmienity, wspaniała, wciągająca fabuła, bardzo dobrze nakreślona charakterystyka postaci. Oczko w dół za pracę redaktorską, która sprawia, że pewne zdania (przetłumaczone jeden do jednego) są toporne i niezrozumiałe w pierwszej chwili dla polskiego czytelnika, co zaburza płynność czytania.
POLECAMY RÓWNIEŻ TEGO WYDAWNICTWA:
potykają się w lokalnym barze w małym miasteczku Belleville. Oboje twierdzą, że są tu tylko przejazdem, ale dziwnym trafem żadne nie zamierza się stąd ruszyć. Adam nie potrafi oprzeć się chłodnej, opanowanej i tajemniczej Polly. Ale nie tylko ona coś ukrywa – Adam również nie zdradza jej wielu rzeczy. Prawdę mówiąc, nie mówi jej prawie nic… Gdy okolicą wstrząsają tragiczne wieści, kochankowie są już tak zaplątani we własnych kłamstwach, że żadne z nich nie wie, jak uciec – o ile w ogóle jeszcze tego chce. WIĘCEK O KSIĄŻCE
Comments