Ada Kazantzakis ma szesnaście lat i nie wie nic o historii swojej rodziny. Urodzona i wychowana w Londynie nastolatka nie mówi ani po grecku ani po turecku, a po śmierci matki z trudem odnajduje się wśród rówieśników. Nie zdaje sobie sprawy, że wiele lat temu na Cyprze – wyspie, gdzie spotykają się trzy kontynenty, plaże są złote, a woda turkusowa – młody Grek Kostas zakochał się w Turczynce Defne, mimo że byli śmiertelnymi wrogami. Ich uczucie rozkwitało w kraju ogarniętym wojną domową, potajemnie spotykali się w miejscowej tawernie, za świadka mając jedynie drzewko figowe. Wiele lat później to samo drzewo rośnie w londyńskim ogrodzie Kostasa i okazuje się dla Ady jedyną drogą do odkrycia prawdy o tym, kim jest i kim byli jej rodzice.
Ach, ta Elif Shafak! Zaskakująca jak zwykle, bezkompromisowa i niedająca choćby cienia szansy na rozszyfrowanie zamysłu książki, póki czytelnik nie dobrnie do końca.
Każda jej kolejna książka to zupełnie inny sposób pisania, zupełnie inna narracja, choć wciąż język jest piękny, a słowa zgrabnie dobierane.
Shafak jest o tyle genialna, że ani nie myśli sztampowo, ani banalnie nie pisze, a już na pewno jej pomysły na kolejne książki nie są trywialną kopią innych pisarzy. Shafak jest wyjątkowa, oryginalna i piękna. Nawet smutne historie potrafi przedstawić w zupełnie inny sposób, niż znaliśmy to z innych książek do tej pory. Nie pamiętam, aby inna pisarka porwała mnie swoim talentem tak, jak Elif Shafak. Dla mnie jest to murowana pretendentka do Literackiej Nagrody Nobla, to kwestia czasu, kiedy ta utalentowana pisarka, jedna z najważniejszych na świecie, otrzyma tę nagrodę.
Zachwycająca opowieść o tożsamości, przynależności i magicznej mocy natury, która pomaga oswoić traumę.
Wyspa Zaginionych Drzew to powieść nietypowa, magiczna i baśniowa, choć jak wiemy, niemal każda baśń ma swoje trudne momenty, smutne, a nawet dramatyczne. Nie inaczej jest też z tą powieścią. Shafak przemierza oceany smutku, szukając szczęścia dla swoich bohaterów, jednak robi to w sposób wyważony, a jednocześnie bardzo śmiały. Opowieść z jednej strony jest mocna, trudna i smutna, a z drugiej zachwycająca i piękna. Piękno wynika przede wszystkim ze stylu, ale i postaci są tu nakreślone wręcz wybornie, a ich historie zapierają dech w piersiach.
To, że narratorem książki jest drzewo, bardzo ważne zresztą dla całej tej historii, to już pewno wiecie, bo piszą o tym wszyscy, ale nie wszyscy zauważyli, że powieść Shafak jest hołdem dla emigrantów i uchodźców na całym świecie, a ów drzewo symbolizuje korzenie rodzinne, jakie ludzie często zapuszczają w miejscu swego urodzenia, a które czasami trzeba wykopać, przewieźć pół świata i zasadzić na nowo, mając nadzieję, że "nowa ziemia" przyjmie je z szacunkiem.
Książkę polecam szczególnie tym, którzy mają problem z uchodźcami, może choć trochę uda im się zrozumieć, jak traumatyczna potrafi być emigracja i jak wiele zmienia w życiu człowieka i ich bliskich oraz jaki ma wpływ na tożsamość kolejnych pokoleń.
Powieść zagląda też w odmęty historii tej części Ziemi, która skupia się nad Morzem Śródziemnym i choć zazwyczaj nie jest to historia miła, wesoła i wdzięczna, to jednak napisana jest wybornie.
Jak zwykle u tej pisarki, wyczuć można feministyczne podejście do kilku spraw, ale znów, nie jest to ani nachalne, ani drażniące, ale za to mądre i wyważone. Tak samo zresztą, jak sprawy religijne zawarte w tej książce.
Pani Shafak nie ma sobie równych.
Tego dnia, kiedy chmury zebrały się nad Londynem, a świat nabrał barw melancholii, Kostas Kazantzakis zakopał mnie w ogrodzie.
Elif Shafak to zdecydowanie najlepsza pisarka naszych czasów, taki talent rodzi się bardzo rzadko. Każda jej książka to dzieło sztuki, a swoją cegiełkę do polskiego wydania znów dołożyła Ula Pągowska, tworząc jedną z najpiękniejszych okładek, jakie można sobie wyobrazić. Wszystkie dzieła Shafak wydawane obecnie w Wydawnictwie Poznańskim są piękne, dopieszczone do ostatniego szczegółu i tworzą niepowtarzalną kolekcję wybitnych powieści. Czego jednak się spodziewać? Czy można być zaskoczonym tak pięknym wydaniem, kiedy znamy podejście Wydawnictwa Poznańskiego do książek, pracy i czytelników?
"Shafak podjęła się kuszącej, a zarazem ryzykownej operacji: rozpisała historię na wiele głosów i nie są to tylko głosy ludzkie. Jest to próba oddania pola słabszym, niezauważanym, istniejącym inaczej niż my. Ta powieść upomina się o miejsca dla tego, co nie jest ludzkie, nie tracąc z oczu tego, co czysto ludzkie. To również podróż w czasie i przestrzeni oraz panorama tematów istotnych i naglących."
- Małgorzata Lebda | polska poetka -
Jak daleko sięgają wspomnienia, na samym krańcu basenu Morza Śródziemnego leży wyspa tak piękna i niebieska, że liczni podróżnicy, pielgrzymi oraz kupcy, którzy się w niej zakochali, postanowili nigdy jej nie opuścić bądź też próbowali holować ją na linach przez całą drogę wiodącą do ich własnych krajów.
ELIF SHAFAK
jest nagradzaną na całym świecie brytyjsko-turecką powieściopisarką i jednocześnie najbardziej poczytną autorką o tureckich korzeniach. Tworzy zarówno w języku angielskim, jak i tureckim. Do tej pory opublikowała dziewiętnaście książek, w tym dwanaście powieści. Wśród nich m.in. bestseller Bękart ze Stambułu czy Czterdzieści zasad miłości – powieść, która znalazła się na stworzonej przez BBC liście stu książek kształtujących nasz świat. Jej książki przetłumaczono na pięćdziesiąt pięć języków, a powieść 10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie znalazła się na krótkiej liście tytułów nominowanych do Nagrody Bookera, otrzymała także nominację do nagrody RSL Ondaatje Prize, a „The Independent” umieścił ją wśród 40 najlepszych książek dekady. Najnowsza powieść Wyspa zaginionych drzew została nominowana do prestiżowej brytyjskiej nagrody Costa Novel Award. Z wykształcenia jest politolożką. Ukończyła stosunki międzynarodowe i studia genderowe. Wykładała na różnych uniwersytetach w Turcji, Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, w tym na Uniwersytecie Oksfordzkim, którego jest członkinią honorową. Jako feministka, obrończyni praw kobiet, praw LGBT i wolności słowa jest inspirującą mówczynią: dwukrotnie przemawiała podczas konferencji TED, gdzie za każdym razem nagrodzono ją owacjami na stojąco. Na co dzień mieszka w Wielkiej Brytanii.
Tytuł: Wyspa Zaginionych Drzew
Autor: Elif Shafak
Wydawnictwo: Poznańskie
Data wydania: 7 września 2022
Tytuł oryginalny: The Island of Missing Trees
Tłumaczenie: Natalia Wiśniewska
Premiera: 2021 r.
Projekt okładki: Ula Pągowska
Oprawa: twarda
Liczba stron: 480
ISBN: 978-83-67324-81-6
POLECAMY RÓWNIEŻ TEGO WYDAWNICTWA:
Król dynamitu, o którego bogactwie krążyły legendy. Zbił fortunę na wojnie, ale pragnął pokoju na świecie. Pracowity wynalazca, który napisał więcej wierszy niż dzieł naukowych. Przedsiębiorczy biznesmen, który marzył o literackiej sławie, ale nigdy nie odważył się wydać książki. Alfred Nobel.
Od dzieciństwa spędzonego w ubóstwie w Sztokholmie, przez studia w Paryżu, konflikty rodzinne i uczuciowe porażki, aż po śmierć w San Remo – Ingrid Carlberg kreśli wielowymiarowy portret niezwykłego człowieka, którego życie to materiał na kilka biografii... WIĘCEJ O KSIĄŻCE
HULTAJ LITERACKI NA INSTAGRAMIE www.wydawnictwopoznanskie.pl www.hultajliteracki.pl #elifshafak #wyspazaginionychdrzew #wydawnictwopoznanskie #hultajliteracki #recenzja #powiesc #ksiazka #poznanskie #wp #nataliawisniewska #literaturaturecka #literaturabrytyjska #literaturaangielska #tozsamosc #przynaleznosc #mocnatury #trauma #emigracja #uchodzcy #wydajenamsie
ZAPRASZAMY DO WSPÓŁPRACY AUTORÓW I WYDAWCÓW •ZAPOWIEDZI• •PROMOCJE• •PREMIERY• •RECENZJE• •WYWIADY• •PATRONAT MEDIALNY• •REDAKCJA TEKSTÓW• hultajliteracki@ivovuco.com +48 698 800 944